Lang, lang geleden, in mei 2015, besloot ik dat het tijd was om eens écht fit te worden en melde ik me samen met een vriendin aan bij Kaput. Redelijk onervaren stortten we ons vol overgave op de training. Aan het eind van het uur deed Kaput zijn naam eer aan en kon je me letterlijk opvegen. Inmiddels, 5 jaar verder, beschouw ik mezelf als een geroutineerd Kaputter en ben ik na een training soms moe maar altijd zeer voldaan.

Wat ik zo fijn vind aan de Kaput trainingen is de kleinschaligheid, gecombineerd met de professionaliteit van de trainers. Bij Kaput geen geschreeuw (‘En nog twéé, kom op, we gaan er voor, kom op allemaal!!’) door het Griftpark heen, maar individuele bijsturing tijdens de oefeningen waarbij de focus op techniek erg belangrijk is en je snel vooruitgang ziet.

Door de band die je hiermee snel opbouwt met in mijn geval Kaput trainer Koen en Olaf, is het ook mogelijk om te focussen op individuele doelen. Ze weten dat jij nog nét die extra herhaling of dat zwaardere gewicht best aan moet kunnen en moedigen je hier ook op aan.
Ook kan er zo goed rekening worden gehouden met blessures of bijzonderheden: zo heb ik tijdens mijn zwangerschappen lange tijd in het team door kunnen trainen en ben ik ook daarna weer snel terug kunnen komen, om op aan aangepast tempo weer fit te worden.

Een jong gezin combineren met een fulltime baan leidt er toe dat tijd voor jezelf soms moeilijk te realiseren is, maar mijn Kaput uur per week is heilig en daar moet veel voor wijken! Ik merk telkens als het toch een keer niet lukt hoeveel impact goede training heeft op mijn fysieke maar ook mentale welbevinden. Een week niet getraind, en ja hoor daar is die pijn in mijn schouder weer en ik voel me weer futloos.

Kaputten in het weekend hoort er daarom helemaal bij. Gelukkig word ik daar inmiddels door mijn 4 jarige al op gewezen: ‘mama, het is weekend, moet jij niet Kapot?’ En die wijze woorden kan ik alleen maar beamen.